Rijke belgen & populaire ijsjes

Dinsdag ochtend vertrokken we vanuit Accra richting Ada Foah. Om een tro-tro naar Ada Foah te vinden was nog een hele bevalling, mensen snapten bij god niet wat we met Ada Foah bedoelde. Eerst zeiden we Ada Foah, daarna zeiden we adA Foah vervolgens ada foAh. Uiteindelijk bleek dat ze simpelweg Ada Fo zeggen. Nouja uiteindelijk hadden we dan toch de goede tro-tro gevonden en gingen we op weg naar ons verlaten strand. Na een rit van 2 uur in een overvolle tro-tro hadden we pijn in onze billen en waren we in Ada Foah beland. Hier werden we door iemand van ons “beach resort” met een bootje naar ons beach resort toe gebracht. Het lag op een prachtige plek met aan de ene kant het zoete water van Volta, en aan de andere kant de zee. De eerste dag dat we er waren hebben we niet zo veel gedaan, behalve een beetje zwemmen. Toen wij rustig een drankje zaten te doen kwamen er twee nieuwe meisjes aan. We dachten hmmm dat moeten wel Nederlanders zijn, en we hadden gelijk. ‘s Avonds kwam er ook nog een Amerikaan dus we hadden inmiddels al een vet grote groep. Er waren ook nog wel wat andere mensen maar daar hadden we tot dan toe minder mee gepraat.

De 31ste besloten we om samen met Emil en de Amerikaan naar de overkant van het meer te zwemmen. Dit bleek wat verder dan we dachten, vooral omdat de stroming redelijk sterk was. Maar we hebben het gehaald! Aan de andere kant van het meer troffen we een groep rijke belgen aan die daar een eigen eiland hadden met alles erop en eraan. Ze nodigden ons uit om oud en nieuw bij hun te vieren. Aangezien er aan onze kant van het meer niet bijzonder veel te doen was, namen we de uitnodiging aan.

Dus na het eten werden we met een kano opghaald. Op zich was het best gezellig, ze hadden in ieder geval dure champagne en, volgens roy, ook goed eten. Toen we er een tijdje waren kwamen er nog 5 mensen van ons “beach resort” omdat het erg saai was daar. Nou allemaal leuk en gezellig, aftellen, gelukkig nieuwjaar, de hele mikmak. Tot een van de duitse meisjes ziek werd. Ze lag op de grond, te schudden, zag er niet erg goed uit. Eerst leek het of onze gastheer wel bezorgd om der was, maar opeens zei hij “let’s see if she can walk” Nou dat kon ze een soort van dus was het wel prima, en werden we met zn allen in de kano naar huis gestuurd. We hadden hun feestje verpest dus konden we opdonderen, daar kwam het op neer. Terwijl het toch overduidelijk was dat het meisje een ziekenhuis nodig had, en wij geen speedboot hadden en zij wel. Maarnee helpen dat deden ze niet. Uiteindelijk bracht de manager van ons “beachresort” roy, de amerikaan, en het meisje in een boot naar Ada Foah, regelde daar een Taxi en zijn toen naar het ziekenhuis een eindje verderop gegaan. Het meisje bleek tyfus, malaria en salmonela te hebben, al een week ofzo. Ze had al eerder zo’n aanval gehad.
Door Roy werd oudjaarsavond dus gevierd in het ziekenhuis, door Elske op een eenzaam strand. Beide zonder slaap (dat voelde in ieder geval wel aan als oud en nieuw).
De volgende dat zijn we terug naar Accra gegaan, omdat we de reis van Ada Foah naar ons dorpje niet in 1 dag wilden doen zijn we daar een nachtje blijven slapen.

Vrijdag gingen we richting ons dorpje, in een trotro. Ze draaiden zowaar een westerse film in de trotro, over slangen in een vliegtuig. Misschien durfen we nu niet meer terug te vliegen (ik haat slangen). Een aantal aanhangers van de NDC (een van de politieke partijen) hadden de weg van Accra naar Kumasi geblokkeerd. Erg slim waren ze echter niet want ze hadden de weg geblokkeerd vlak na een mogelijkheid om naar rechts te gaan. Dus onze trotro (en alle anderen) nam de afslag naar rechts en reed zo om de blokkade heen. Uiteindelijk ,na 3 keer stemmen, heeft de NDC de verkiezingen hier in Ghana gewonnen, alles is opzich rustig verlopen.
’s Avonds kwamen we in ons dorpje aan waar we weer in onze oude kamer konden slapen. Dat was wel weer even raar, maar aan de andere kant ook wel weer heel normaal.

Zaterdag hebben we een feestje gegeven ter opening van de pre-school. We hadden de drum and dance groep van onze hostbroer geregeld, ijsjes voor de kinderen van de pre-school en wat te eten voor de mensen die ons geholpen hadden. Dat moest wel een knalfuif worden!! En opzich werd het dat ook wel. We hadden grote boxen en een soort van dj. Eerst moesten wij gaan dansen met de kinderen, altijd leuk om je voor het hele dorp voor gek te staan. Daarna ging de drum and dance groep van onze hostbroer optreden, wat erg vet was. En toen kwam het grote moment, we moesten de ijsjes uitdelen. Nou dat is geen aanraader, gratis ijsjes uitdelen. We hadden namenlijk alleen ijsjes voor de kinderen van de pre-school, en niet voor het hele dorp. Maar reken maar dat het hele dorp een ijsje wilde! De ouders gingen bijna op de vuist om die ijsjes! Maargoed toen die chaos een beetje gezakt was trad de drum and dance groep nog een keer op. Daarna kregen we cadeautjes van het dorp (yeah). Erg lief, dat wel. Roy kreeg een soort van moordwapen wat een wereldbol bleek te zijn. Echter alleen Afrika was te herkennen. De rest een houten bord met 'Greetings from Ghana'. Na onze cadeaus openden we de pre-school door de chief een lintje door te laten knippen. Vervolgens wouden we aan de mensen die ons bij de bouw geholpen hadden een bakje met jollof-rijst uitdelen. Helaas was er echter al een deel van de rijst verloren gegaan. De rest werdt min of meer door de machthebbende personen in het dorp en hun familie opgeeist. Jammer, want we hadden graag de mensen bedankt die hard hebben gewerkt. In plaats van hen zie op hun billen hebben gezeten. Zondag hebben we een deel van de werkers toch nog wat te eten aangeboden.

Zondag werden we wakken omdat het schoolbesttuur langs was gekomen om ons nog maar eens even te bedanken. Prachtig die gebruiken hier. Ze bedanken je voor dat je iets doet, wanneer je bezig bent, tussendoor, als je klaar bent en achteraf. Daarna hebben al onze spullen inclusief cadeaus in onze tassen weten te stouwen en verder weinig meer uitgevoerd.

Maandag ochend hebben we afscheid genomen van Philomena en het huis. Ook de headmaster was er.. om ons te bedanken natuurlijk. Een erg lieve man trouwens.

We werden door de eigenaar van het huis in Kumasi gedropt. Chill! Vervolgens heeft roy z'n camara-snoertje opgepikt en heeft Lucas een trotro/bus voor ons geregeld. Hij vond het helemaal niet leuk dat we weg gingen. Hopelijk zien we 'm in Togo weer.

We zijn naar Emil's dorpje gegaan en hebben daar geslapen.

Vanochtend zijn we naar Accra vertrokken om onze paspoorten op te halen en onze Benineese Visa te regelen. Dat lijkt spoepel te gaan. Daarna was er wat tijd over om te internetten...



Helaas, deze computer ziet onze camera's als virussen. De foto's laten dus nog even op zich wachten.


Heel veel liefs,



Roy en Elske