geheugenverlies

Jahoor daar zijn we weer! Inmiddels vanuit Accra. Nu zijn we toch echt op onze eindbestemming aangekomen, helaas. Toch zullen we jullie nog even op de hoogte stellen van wat wij de afgelopen dagen nog hebben meegemaakt.

In kpalime hebben we eigenlijk niet zoveel gedaan. Het was een erg gezellig bergstadje. Onze voornamenlijkste bezigheid was genieten van straatvoedsel (spaghetti voor 16 cent) en de stoffenmarkt leegkopen met onze laatste cifa's. Dat laatse was de reden dat we een dag eerder naar Ghana gingen. We hadden zoveel stoffen gekocht dat het geld op was, maar cedi's hadden we nog in overvloed, dusja 'go west' dachten we. Dat is dus ook wat we vrijdag deden, op naar Ghana! We hadden gelezen dat er direct transport was van Kpalime naar Ho (de grootste stad in de Volta Region, Ghana). Dus wij gingen vol goede moed naar de Gare routiere (trotro station). En daar stond een busje op ons te wachten wat eruit zag alsof het al bij de sloop was langs geweest. Wij kopen een kaartje, en dan is het wachten natuurlijk. Een beetje wachten vinden we inmiddels een hele normale zaak, maar na een uurtje of 3,4 begon het toch vervelend te worden. Dit temeer omdat we nog op 7 mensen moesten wachten en er de afgelopen 2 uur ongeveer 2 mensen bij waren gekomen. Tijd voor een andere optie dus. Tja en wat doe je dan? Nou je springt met al je bagage achterop bij een moto-taxi, die je wel even naar de grens zal brengen. En dan bij de grens hop je over naar een andere motor die je vervolgens naar Ho brengt. Dit alles natuurlijk over onverharde wegen met kuilen, hobbels, losse stenen en 100km per uur. We waren er in ongeveer 1 uur, wat toch sneller is dan als je met een tro tro gaat! Dit kwam omdat wij een short cut namen, en ergens over de grens gingen bij een overgang die niet eens op de kaart staat. Nadat we in Ho onze spullen in een hotelkamer hadden gedropt gingen we naar Kpetoe. Kpetoe is een dorpje waar ze 'kente' weven. De Ewe (volk van Togo en Volta Region) zeggen dat kente oorspronkelijk door hun werd gemaakt, maar dat de Ashanti's de beste wevers gevangen namen, waardoor tegenwoordig de meeste mensen kente met Ashanti accocieren. In elk geval was het erg leuk om te zien hoe de 'kente' gemaakt wordt. Vijf mannen in een rij waren aan het weven. In plaats van pedalen hadden ze touwtjes waar ze met hun tenen aan trokken, maar snel dat het ging! Wij balen dat we ons fototoestel vergeten waren, wat ons de volgende dag niet meer zoveel kon schelen overigens. De volgende dag zaten we namenlijk in een trotro naar de Akosombo dam, toen we er op de helft van de rit achter kwamen dat ons fototoestel niet meer in de tas zat. Waarschijnlijk is hij eruit gevallen of gehaald, we weten het niet. In elk geval is het fototoestel weg, en daarmee de foto's van Benin en Togo ook. We vinden het vooral erg van de foto's van het dorpje in Togo, maargoed, niets meer aan te doen. Met een ietwat neerslachtig humeur gingen we toch maar de dam bekijken. Een inmens ding wat de volta rivier indamd waardoor het een van de grootste stuwmeren ter wereld is. Leuk om te zien, minder leuk als je gids (een taxi-chauffeur) voortdurend zegt "if you would have a camera you could make nice pictures" Ja wrijf het er nog even in! Nouja opzich ook wel weer komisch. Van de akosombo dam gingen we naar Accra. Het eerste wat we in Accra deden was natuurlijk naar het politie bureau gaan, om in elk geval een bewijsje voor de verzekering te hebben. Nou dat was nog best een hele ervaring. We komen binnen in het politie bureau waar recht voor ons een agent half ligt te pitten. Achter de agent is het celblok. Dat wil zeggen, een paar deuren met tralies. De gevangenen die daarin zitten zwaaien met hun armen door de tralies heen en praten ondertussen met hun advocaat, die aan de andere kant van de balie, naast ons, staat. Net een western film. Terwijl wij aan de agent vertellen wat er is gebeurd, kunnen de gevangenen hun lol niet op, twee obrunies in het politie bureau! Ze vinden het daarom ook erg leuk om een praatje met ons te maken. Dingen als: " he white man can you call you mummy for me" etc. Vervolgens hadden ze geen kopier apperaat in het politiebureau, waardoor onze aangifte 3 keer met de hand overgeschreven moest worden. Zo maak je toch nog wat mee als je camera gestolen wordt!
Verder verdoen wij onze laatste dagen met praktische zaken: chillen, shoppen, zonnen, etc.
Nou wij gaan nog eventjes genieten onze laatste dagen, en kijken of we vadertje tijd zover krijgen dat hij de tijd stilzet. (we zeggen m gewoon, he you're my friend, it's nice to be nice you know)
We komen als het goed is zondag om half 7 's avonds aan, voor de mensen die ons willen komen halen. Tegen die tijd zullen we nog even een laatste update over de tijden op onze site zetten.
Nou zorgen jullie even dat het mooi weer is als we terug komen, anders kunnen we niet garanderen dat we het overleven.
Heel veel knuffels en tot snel

Re