Juuuhh bent pas een vent als je zeerover bent!!

Na ons vorige verhaal zijn we Cotonou ontvlucht. Cotonou is een stad waar continu grote chaos heerst, het altijd een hels kabaal is en waar de zemi-johns (moto-taxi's) je om de oren vliegen. Tijd voor een beetje rust dus. Deze rust vonden we in de hoofdstad van Benin, Porto Novo, waar het erg tranquil, bijna doods is. Natuurlijk op die ene gids na, zijn naam was Amen. Om hem af te schepen vroegen we z'n telefoonnummer om hem te kunnen bellen als we een excursie wilden. om zeker te weten dat hij het goede nummer had gegeven moesten we de telefoon over laten gaan waardoor hij ook ons telefoonnummer had.
Na een dagje hadden we het wel gezien in Porto en gingen we op weg naar de "Piratenbar". Dit is een beachresort met een mooi zwembad en alles in piratenstijl, zelfs het personeel. Een top plek om 4 dagen te chillen. Omdat het eigenlijk een plek is voor mensen met een iets groter budget sliepen we in een tent (dat kon onze portemonee nog wel aan). Bovendien vonden we het restqurant te duur dus liepen we iedere dag naar het dorp om daar spaghetti voor een euro te eten en stokbrood voor de rest van de dag te kopen. Omdat ze niet echt gewend waren aan die hard budget backpackers waren we al snel berucht bij iedere piraat.
Verder is er eigenlijk niet zo bijster veel gebeurd behalve dat op een nacht de telefoon vier keer over ging en neerlegde voordat we konden opnemen. Dit vonden wij hoogst irritant dus sloegen we het nummer op als 'lul'. Later die dag belde Amen waardoor onze gemiste oproepenlijst er zo uit kwam te zien: lul lul lul Amen Amen Amen.
Verdere hoogtepunten van onze tijd in de piratenbar:

- Man met de mooiste zwembroek (een fel turquoise ballenknijper)

- Het kopen van echt belgische chocopasta.

- Het zwembad ( het strand was ook prachtig maar je kon niet in de zee zwemmen, te gevaarlijk)

- Het hebben van schone kleren (we hadden maar weer eens een was gedaan)

Dieptepunt:

De kakkerlakken in onze tent die 's nachts over ons heen liepen, wat hadden we ineens veel begrip voor mevrouw helderder.

Na onze relax dagen waren we weer helemaal fris en fruitig en klaar om naar Togo te gaan.

De moeder van Lucas (onze hostbrother uit Ghana) woont in een dorpje in Togo. In Ghana hadden we met hem afgesproken om hem in Togo te ontmoeten. Terwijl wij aan het loungen waren in de Piratenbar had hij geregeld dat iemand uit het dorpje ons bij de grensovergang op kwam halen. Dit bleek de chef du Village, Chief ( Togui in Ewe, de plaatselijke taal), te zijn. Hier kwamen we echter pas na twee dagen achter, we dachten dat z'n vader de chief was (chiefs zijn immers altijd oude mannen dachten wij). Maar dit bleek later z'n oudere broer te zijn (snappen jullie het nog? Nee wij ook niet, Afrikaanse families zitten nogal ingewikkeld in mekaar, temeer omdat iedereen je 'broer' of 'zus' is, ook als het eigenlijk je neef is.)
In ieder geval, we sliepen en aten dus bij de chef du village, wat een erg aardige gozer was van in de 30 jaar. Omdat oude chiefs niet zo lang mee gaan hadden ze besloten een jonge chief te kiezen, vandaar z'n verwarrende leeftijd.
Lucas zou eigenlijk dezelfde dag als wij aankomen maar natuurlijk hadden we te maken met lucas-tijd: hij kwam een dag later.

Het was er leuk om een paar dagen in het dorpje, Sadayame, te zijn. Het is een echt afrikaans dorpje, zonder stromend water en electriciteit (behalve bij de chief, die had wel electriciteit, dus wij ook :D) De meeste huisjes bestonden uit twee donkere ruimten, 1 met een houten bankje en 1 met een bed.
De helft van onze tijd besteedden we aan het groetten van wie we ook maar tegen kwamen. En bijna iedereen nam ons mee naar z'n hutje om volgens het vaste ritueel een glaasje appetischi (lokale sterke drank)te drinken, ook om negen uur 's ochtends. Gelukkig was het dorpje niet zo groot anders zouden we voor twaalfen al stom dronken zijn.

De bewoners van het dorpje waren heel vriendelijk en gastvrij en -hoewel de meeste volgens onze begrippen straatarm zijn- altijd vrolijk. In het begin was het natuurlijk weer even lastig met al die gewoontes, gebruiken en begroettingen maar het wende snel genoeg. En gelukkig houden ze in Afrika van lachen...
Vooral de chief was een lachkoning, hij had een soort hoge giechel, erg grappig. Hij vond het trouwens erg leuk dat we er waren, en nam ons mee naar onder andere: een grote open mijn, het "ziekenhuis" (wij waren blij dat we niet ziek waren) en Togoville. En dit alles in een eigen auto, wat een luxe!
Het was ook erg tof om lucas weer te zien. En hij was blij ons te zien. Hij nam ons mee naar het geboortedorpje van zijn moeder, 1 km verderop. Daar was toevallig net een traditionele Ewe begrafenis aan de gang. Na de gebruikelijke glaasjes appetischi kregen we een doek om als rok om te doen en werden we meegenomen naar de ceremoni. Bij Ewe moet die eerst geboren zoon bij het overlijden van zijn vader een grote trommel op z'n hoofd dragen, waar dan op getrommeld wordt tijdens de ceremonie. Verder is er nog meer getrommel, gezang en gedans.

Na een paar leuk dagen in Sadayame vertrokken we naar Kpalime, tot grote spijt van de chief. Hij bleef maar zeggen dat we beter nog een paar dagen konden blijven.

En natuurlijk moesten we nu Lucas gedag zeggen. Wij vonden het niet leuk, en hij al helemaal niet. Misschien gaan we hem nog een keer opzoeken. Gelukkig gaf Roy hem onbewust nog een cadeautje door z'n zonnebril in lucas' tas te laten zitten.

Onze dagen in het dorpje waren toch zeker wel een van de hoogtepunten van onze reis. Misschien niet heel spectaculair maar wel heel interressant. En zo leuk om het 'dagelijkse leven' te zien, en te genieten van de afrikaanse gastvrijheid. Helemaal top.
En jaja Evert, we komen al bijna thuis! Zoals Robbie al zij op 1 maart, als het goed is om half 7 's avonds, maar nadere info zullen we later nog wel geven.

Veel liefs en tot snel,

RE