It's Nice to be Nice!

Het is alweer een week geleden sinds het laatste bericht! Jeetje wat gaat dat snel..

Afgelopen week hadden we onze introductie-week. Samen met nog 15 andere vrijwilligers werden we een beetje wegwijs gemaakt in Ghana.

De Eerste dag werden we ontvangen door Tina, een echte Big Momma waar je je gelijk bij op je gemak voelt. Ze vertelde ons uitgebreid over de verschillen met onze cultuur, wat je kan verwachten en waar je soms eventjes op moet letten. Het is hier bijvoorbeeld een belediging als je iemand met links een hand geeft of iets aangeeft. Maar gelukkig zijn Ghanezen nou ook weer niet van die moeilijke mensen, dus problemen levert dit niet echt op..
Vervolgens zijn we lekker op het strand gaan chillen. Dat is top, al word je hier in accra overal om de vijf seconden aangeklampt door een ghanese verkoper die prachtige spulletjes voor een small price aan je wil slijten..

Dinsdag kregen we een beetje Twi(een van de vele ghanese talen naast engels) les. Hoewel we er van verzekerd werden dat het helemaal niet moeilijk is hebben we er toch wijnig van begrepen/onthouden. Daarna gingen we met een busje naar de stad. De markt is een ongelofelijke plek. We zijn er in een lange sliert doorheen gelopen, iedereen probeert je een hand te geven en heet je welkom. Ondertussen stinkt het er enorm, ligt het meeste voedsel in de zon te bakken en zitten verkopers samen met hun waar in een hokje van een bij een. Na een lunch op het strand zijn we naar een soort sieraden/souvenir marktje geweest. Daar wordt je door de verkopers naar binnen getrokken. Letterlijk. De meeste zijn overgens wel heel erg aardig en vooral nieuwsgierig.

Woensdag hebben we getrommeld en gedanst en verder vooral wat door de stad geslenterd. Met die verkopers is het meestal dikke lol, ik(roy) heb wel tien minuten een gesprek gehad met een jongen die armbandjes verkoopt. Hij had twee favoriete zinnetjes: "You my friend" en "It's nice to be nice!"
De groep andere vrijwilligers bleken bijna allemaal super aardig te zijn. Vooral met ze zweden onder hun hebben we veel opgetrokken, overdag en 's avonds als we wat gingen eten bij de tent om de hoek of wat gingen drinken bij een barretje in de buurt. Ze trommelen hier gerust de hele buurt op om te zorgen dat ze ons van voedsel/drinken/stoelen voorzien.

Donderdag gingen we ghanees koken. We waren in Nederland al door Kumlan verwend, misschien dat het daarom wat tegenviel. Dat gold vooral voor de ktumbli, die vooral naar (vieze) vis smaakte. Ondertussen hebben we ons wel kostelijk vermaakt met het checken van de chicken. Dit bleek een erg leuke bezigheid, omdat je er niet alleen de checker mee kan vermaken maar ook de toekijkers.
Na het koken zijn Kyra Elske en Roy naar het ministry of immigration geweest om uitleg te vragen over visa's en dat soort zaken. Op de terugweg namen we onze eerste tro-tro. Een Trotro is een oud verragd busje wat volgepropt word met mensen. Deze busjes zijn hier de normale vorm van transport, naast de duurdere taxis. Een ritje binnen de stad kost 10-30 cent per persoon. Er hangt een man uit het raam van de schuifdeur, die met gescheeuw en handgebaren duidelijk maakt waar t busje naar toe gaat.
Het was een prachtige kennismaking. Het busje kwam aanrijden, stopte en de hele schuifdeur donderde er uit. Na veel gepiel hadden de chauffeur en 'conducteur' 'm er weer in en konden we vertrekken. De volgende stop het zelfde liedje: deur op de grond. De derde en voor ons laatste stop ging het goed!

Vrijdag was vertrokken alle andere vrijwilligers naar hun projecten. Het was zonde om al weer afscheid te moeten nemen, omdat het zo'n leuke groep was waarmee altijd lol te beleven viel. Sommige zullen we nog wel zien en mischien zelfs wat mee reizen. Met de zweden Emil en Carl hebben we in ieder geval de afspraak om 22 November te meetten bij het Kakum-park.
Wij zelf, samen met Camilla(een zweeds meisje) werden opgehaald door een andere Big Momma, Mamma Mina. Zij heefd ons enorm hartelijk onvangen en leek dolblij dat we kwamen. Camilla woont de komende maanden bij haar. Zaterdag hebben we eerst gewassen en daarna samen met de andere gasten van Mamma Mina gelunched. Frieten met groente! Wauwawiwa! Daarna zijn we naar het strand gegaan, waar Kyra na meerdere prachtige serenades een huwelijksaanzoek kreeg van een man die al het haar op zijn hoofd(gezicht) wit had geverfd.

Zondag(vandaag) zijn we naar de kerk geweest. Dat is niet zomaar wat, we waren van 8 tot kwart over 12 zoet! Het is hier echt een enorme happening, met muziek, zwaar gepassioneerd sprekende pastoren en gebeden. Maar niet zomaar gebeden. De mensen bidden met heel hun lichaam, en maken enorm kabaal.
Daarna hebben we onder een boom zitten bijkomen en de trotro naar 't internet cafe genomen om dit stukje tekst op te hoesten en natuurlijk onze mailtjes te checken(bij gebrek aan chicken) Nu nog foto's plaatsen.(Maaammm, jij zou toch foto's voor ons erbij kopen ;) Keechy)

We wensen iedereen in het verre holland het allerbeste!

Veel lief,

Kyra, Elske, Keechy en Roy


PS na veel verwarring over de waarde van 1 cedi(ze hebben onlangs de munteeneheid veranderd, maar gebruiken soms nog oude prijzen) zijn we tot de conclusie dat 1 euro ongeveer 1,50 cedi waard is. Toch niet zo goedkoop dus, aangezien we eerst dachten dat 1 cedi 10 eurocent was.